Karin Swanenberg (1960)

Van de driejarige die wist waarover ze het had toen ze het bezoek vertelde dat ze ‘alleen nog maar abstract tekende’ – via de praatgrage scholier die vlammend in de schoolkrant schreef – naar de volwassen vrouw met een groot verlangen naar diepgaand contact. Een groeiproces met woorden als toegangspoorten. Woorden en de stilte daartussen.

Of ik nou kind, vriendin of geliefde was, of ik nu werkte als trainer, therapeut, journalist of schrijver, woorden zijn mijn voertuig naar ontmoeting. Woorden en de stilte daartussen.

Waarnemen, woorden geven en zo de weg naar het hart vinden. Hoe dan ook, van wie dan ook. Ontmoetend. Zo leef ik graag.

Karin

Wat zeggen anderen?

Petra: (Reportage Tour du ALS) Je nam me helemaal mee, onder de boog door, de muziek, de patiënten… ik was dáár!

Carin: (De Afronding) Wat een ongelooflijk mooi stuk. Het moest zo zijn!

Udo: (De mantel der Liefde) Wat een aangrijpend verhaal!

Lieke: De vertellingen in Woelwater zijn lichtvoetig en doen je glimlachen. Ze voeren je mee naar het water en naar de avonturen die je daar beleeft. Zelfs landrotten gaan zo van het water houden. De taal van Karin is vindingrijk en creatief. De mooie illustraties maken het plaatje compleet.

Truus: Karin schreef het levensverhaal van mijn vader. Een prachtig en typerend portret én een mooie doorsnede van het Brabantse plattelandsleven in de 20e eeuw.

Seppo: Voor www.rugzorgzeeland.nl schreef Karin de tekst, die perfect aansluit bij wat mijn praktijk doet en wie ik ben.